Роднай мовай я зноў, па прывычцы старой, Прывітаю жывую прыроду. Словы з гукамі створаць рытмічны настрой – У мастацтве чароўную згоду. Пабягуць ручаямі радкі з-пад рукі, Засьпяваюць аб сініх валошках, Аб Радзiме маёй, дзе зьвіняць жаўрукі, I аб мілых малых босых ножках. Памяць лепіць мне вобразы: летні начлег, I вячоркі, і мэндлікі ў полі. Там заўсёды бывалі забавы і сьмех, Забываліся клопаты, болі. Маладосьці мінулай маланка ўваччу. Смутак – хмарай. I шлях канчатковы. А пакуль я жыву – неспакойна хачу, У хаценьні цьвітуць мае словы. Мне здаецца, плыве ціхамройны туман, Белых прывідаў лёгкае цела. I я грэшныя вершы пушчаю ў той стан, Дзе каханьне яшчэ не сатлела, Дзе гараць пачуцьцём гэтым нават дзяды, Дзе гарачыя іскры і ў дыме... Я праходжу праз дым і агонь – праз гады. I душа мая там, на Радзіме.
|
|